Een eerste blog vanuit Amsterdam

Even een blog vanuit Nederland alvast. Want ik moet natuurlijk een beetje in het schrijven komen. Deze blog gaat over mijn laatste dagen hier in Nederland, voordat ik naar het zonnige Bali vertrek. Het zijn gewoon wat gedachten die ik heb in het dagelijks leven. Misschien saai om te lezen voor sommige mensen, maar ik heb me door een wijze vriendin laten vertellen dat mijn gedachten juist de leuke dingen zijn om te lezen en niet de feitelijke omschrijving van hoe Bali eruit ziet of wat ik precies in een werkdag doe.

Laat ik eens beginnen bij waarom ik eigenlijk zo graag schrijf. Want misschien zijn er mensen die mij in Australië in 2016 en in Kopenhagen in 2019 niet volgden via mijn blogs. Zeer waarschijnlijk, zelfs. Ik schrijf eigenlijk altijd, ook als ik niet op reis ben. Elke ochtend schrijf ik dingen op waar ik dankbaar voor ben en daarna een affirmatie: een soort positief statement waar je je aan wilt houden die dag. Bijvoorbeeld: ‘ik ben me bewust van mijn omgeving en vink zoveel mogelijk dingen van mijn to do-lijst af’. Of ‘ik zorg goed voor mijn lichaam en geniet van lekker eten en drinken’.

Vervolgens schrijf ik soms gedurende de dag nog dingen in mijn telefoonnotities, bijvoorbeeld als ik even alleen ben maar wel de behoefte heb om me te uiten. Een voorbeeld van zo’n notitie is: ‘Ik ben zo geïrriteerd. Echt, het lijkt alsof niks me echt energie meer geeft. En als iets me energie geeft is het maar tijdelijk. Is het omdat ik stress heb?’ Zoals je ziet, zijn dit vaak gefrustreerde notities. En heel vaak zijn ze ook niet eens goed opgebouwd met leestekens of überhaupt qua zinsopbouw. Maar dat is juist het lekkere van intuïtief schrijven: het hoeft niet te kloppen. Het is gewoon een brain dump zonder doel, zonder doelgroep. Dat kan heel vrij voelen. Vooral als je even denkt dat je er helemaal doorheen zit, dan blijkt na het opschrijven van je gedachten dat iets soms helemaal niet zo erg is als dat het lijkt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor praten, zodra je met iemand over iets praat lucht dat vaak op. Schrijven in random notities gedurende de dag is dus een soort alternatief voor praten voor mij. Wel alleen als ik niet onder de mensen ben hoor, geen zorgen. Als ik onder de mensen ben, ben ik volgens mij redelijk sociaal.

Goed, van de random notities gaan we door naar het einde van de dag. ‘s Avonds schrijf ik altijd een goede daad van die dag op en 3 leuke gebeurtenissen. Op die manier start je de dag eigenlijk altijd positief op én eindig je hem positief. 

Schrijven werkt op deze manier dus goed voor mij. En nu is het natuurlijk al helemaal leuk om nieuwe dingen die je meemaakt in het buitenland te delen. Dat wordt dus veel leuke verhalen vanuit Bali. Maar ik bedacht me laatst: waarom zou alleen dat interessant zijn, nieuwe avonturen in het buitenland? Ik vind het eigenlijk ook heel leuk om blogs in het Volkskrant magazine te lezen over de dagelijkse frustraties of grappige anekdotes die deze mensen hebben meegemaakt. Gewoon in Amsterdam of ergens anders in Nederland. In de dorpen die wij misschien ‘saai’ zouden noemen zelfs.

We zijn al snel geneigd om meer te willen tegenwoordig: meer verantwoordelijkheden op werk, meer sociale activiteiten in onze agenda, meer verre reizen, meer prikkels. Met ‘we’ bedoel ik dan vooral de linkse millennial/Gen Z bubbel in Amsterdam waar ik toch een beetje onderdeel van uitmaak. Ik vind het een heerlijke bubbel voor het grootste deel van de tijd, want er zit veel energie in deze levensstijl. Het is denk ik een soort doorgeslagen nieuwsgierigheid, en nieuwsgierigheid is op zichzelf natuurlijk een mooie eigenschap. Maar het is ook doorgeslagen, omdat we soms niet meer genoegen nemen met minder. Ik hoor wel eens van mensen om me heen dat ze ongelukkig worden van alleen zijn, en dat gun ik eigenlijk niemand. Andere mensen kunnen natuurlijk een verrijking zijn van je leven, maar het is ook zo'n verrijking om te ontdekken dat je ook gelukkig kunt zijn met jezelf.

​Het grappige is dat wanneer je tevreden bent met wat er is in het hier en nu, ook al is dat jijzelf in je eentje in de woonkamer, dat je dan in die staat van tevredenheid ineens een heel ander soort nieuwsgierigheid krijgt. Je ziet ineens hoe mooi je huis eigenlijk is en krijgt ideeën over de inrichting, of je ziet ineens dat de planten heel blij worden van iets meer water. Allemaal dingen dichtbij huis waar je ineens interesse in hebt, een wereld die voor je opengaat. Die wereld was er altijd al maar je keek er gewoon overheen. Het feit dat de wereld dichtbij huis ineens interessant blijkt, dat voelt als gezonde nieuwsgierigheid. Als ik er een spiritueel tintje aan mag geven: het voelt als nieuwsgierigheid vanuit liefde en niet nieuwsgierigheid vanuit angst. Dat laatste zou bijvoorbeeld voor mij zijn: alle webshops afzoeken naar mooie kleding omdat ik de kleding die ik heb niet goed genoeg vind. Of voor iemand anders misschien: al je vrienden bellen om te vragen wat ze aan het doen zijn omdat je ongelukkig wordt van alleen thuis zitten.

Deze blog ging tot nu toe niet echt over mijn dagelijks leven, maar wel een gedachtegang die ik had. Er zullen vast nog meer gedachtegangen volgen want ik houd er nu eenmaal van om die op te schrijven. Maar ook mijn dagelijkse leven hier in Amsterdam zal misschien nog wel volgen als onderwerp. Nog maar een paar dagen voordat ik in het vliegtuig naar Bali zit, dus we zullen zien of ik ergens deze week nog een moment vind om een tweede blog vanuit Amsterdam te schrijven. Voor nu: ik hoop dat je dit met plezier gelezen hebt en tot snel!