Vrouwelijke manier van ondernemen

Ik wilde weer even graag een blog schrijven, het is lang geleden. Maar ik raak soms zo geïnspireerd door dingen en dan is het het gewoon waard om te delen. De afgelopen tijd heb ik dat met het onderwerp vrouwelijk ondernemen. Een aantal jaren geleden vond ik dat een beetje een lege term, ik voelde niet echt de diepte ervan. Ik zag het woord gewoon letterlijk als ‘vrouwen die ondernemen’. Maar de afgelopen maanden luister ik vaak naar de podcast van Jessie Jazz, waarin ze in gesprek gaat met allerlei mensen die iets moois te vertellen hebben. En daarnaast ben ik er zelf achtergekomen dat ik meer behoefte heb aan een andere manier van werken en leven, eentje waarbij dat meer samen gaat. Een manier waarbij ik echt kan doen wat ik leuk vind en er ook geld mee kan verdienen. 

Toen dat idee voor het eerst in me opkwam, kwam daarna direct een stemmetje dat zei ‘ja maar dat is toch een luxe probleem wat je nu zelf maakt, dat je niet genoeg voldoening uit je werk haalt’. Een deel van mij vond nog steeds dat we gewoon maar moeten accepteren dat we werken om geld te verdienen en dat er echt niet zoveel voldoening in hoeft te zitten. Vooral ook als ik denk aan hoe comfortabel het leven hier in Nederland is, dat geen last hebben van hongersnood of oorlog of onderdrukking, waardoor wij een luxe positie hebben om over dingen als voldoening in je werk na te denken. Als ik daaraan dacht, dacht ik: misschien moeten we juist een stapje terug en gewoon waarderen wat we hebben. En natuurlijk, dat is een heel mooi gedachtegoed: waarderen wat je hebt. 

Maar tegelijkertijd besef ik de afgelopen tijd steeds vaker dat we ook best iets mogen met die behoefte aan voldoening. En dat loopt in mijn beleving ook best samen met spiritualiteit. En hoe dat samenloopt, vond ik heel mooi tot uiting komen in de podcast waarin Jessie in gesprek is met Willemijn Welten. Willemijn zei ergens in de podcast dat zij gelooft dat onze collectieve missie als mensen op aarde is om de frequentie op aarde te verhogen. En toen ze dat zei, merkte ik eigenlijk meteen dat ze verwoordde wat ik altijd al ergens in mijn onderbewuste ook voelde, maar nooit echt woorden aan heb kunnen geven. Ik was dan ook vaak aan het nadenken over wat het doel is van dit leven op aarde, en kwam vaak uit op doelen zoals ‘gelukkig zijn’ en ‘genieten’ en ‘je levendig voelen’. Maar toen Willemijn het omschreef in de zin ‘frequentie verhogen’, snapte ik ineens hoe dit ook te maken heeft met de rest van de aarde. Want als wij mensen een hogere frequentie hebben (minder vanuit angst leven en meer vanuit liefde), dan heeft dit ook een positief effect op onze omgeving: planten, dieren, etcetera. En we zijn er inmiddels denk ik toch wel allemaal over uit dat wij mensen in harmonie met de natuur moeten samenleven, willen we hier op aarde overleven en niet onszelf laten uitroeien. 

Nou goed, ik ben weer helemaal aan het afdwalen van het onderwerp waarmee ik begon: vrouwelijk ondernemerschap. De link hiermee is dus dat ik de afgelopen tijd voel dat werken gezien mag worden als iets dat je de wereld inbrengt waarmee je bijdraagt aan die collectieve missie van de frequentie verhogen. Oftewel: iets waarmee je jezelf gelukkig maakt maar ook anderen kunt helpen. Vaak hebben we allemaal wel zoiets waarvan we merken dat we er goed in zijn, en dat we dan in flow zijn. Al is dat schilderen, of naar iemand luisteren in een gesprek, of koken. 

We hebben met z’n allen bedacht dat dat soort dingen niet ‘goed genoeg’ zijn als werk, dat we moeten studeren en ons brein zodanig hard moeten laten werken dat het denkniveau een soort maatstaf wordt voor hoe goed je baan is. Maar hoe meer je denkt, hoe meer angsten je ook kunt creëren. En daarmee zijn we onszelf de afgelopen tijd denk ik in de weg gaan zitten, want we beseffen nu dat angst ons juist negatief beïnvloedt en ons weerhoudt van die flow. 

En wat ik dus zie bij vrouwelijk ondernemen, is dat zij meer werken vanuit gevoel en minder vanuit het hoofd. Want ik geloof erin dat vrouwen één heel groot voordeel hebben ten opzichte van mannen, om dichterbij die collectieve missie te komen, en dat is dat we een cyclus hebben. Een cyclus die je ook terugziet in de rest van de natuur, bijvoorbeeld in de seizoenen. Dus dat verbindt ons meteen met de natuur, op een manier waarop mannen dat niet kunnen. Mannen kunnen dat ongetwijfeld ook op andere manieren, maar aangezien ik een vrouw ben, heb ik de afgelopen tijd vooral gezien hoe dat bij vrouwen werkt. 

Vrouwelijk ondernemen zoals ik het in podcasts om me heen hoor, en zoals ik het soms ook voor mezelf visualiseer, heeft dus meer te maken met voelen dat je iets de wereld in wilt brengen en vervolgens stappen durven zetten, ondanks dat jouw hoofd nog niet precies weet wat het op gaat leveren. En durven aangeven dat je zelf bijvoorbeeld in jouw lage energie in je cyclus zit en tijdens die periode de lead aan iemand anders durven geven. Want juist als je in jouw eigen flow durft te stappen, dat wil zeggen naar je cyclus en naar je gevoel luisteren, dan trek je ook meer flow aan in je omgeving. Ik heb dat zelf de afgelopen tijd ook gemerkt in mijn werk, ook al is dat in loondienst: mijn werk loopt lekkerder als ik eerlijk naar mijn manager toegeef als ik een dag heel moe ben, en ook als ik juist lekker veel energie heb. In plaats van dat ik elke dag mezelf probeer te forceren om hetzelfde te presteren. 

​Wat ik nog het meest interessante aan dit onderwerp vond, is dat het voelt alsof het een nieuw tijdperk inluidt. Al sinds we leven, is werk en privé best wel gescheiden. Maar ik geloof er wel in dat we mogen toegeven dat we met z’n allen bewuster worden en daar ook gebruik van mogen maken. Soms hoor ik mensen om me heen die het moeilijk vinden dat er zoveel ‘niet meer kan’, in het kader van vrijheid van meningsuiting, dat we te bang worden gemaakt om mensen te beledigen met dat wat we zeggen. Maar ik denk dat dit precies is wat we nodig hebben: meer verbinding krijgen met ons eigen gevoel en dat van anderen, en wat minder vanuit ons hoofd leven. Dan kun je zeggen dat we ‘te soft worden’ hier in het geprivilegieerde Nederland, maar ik geloof er ook in dat alles met een reden gebeurt en dat wij hier gewoon het recht hebben gekregen om bewuster te kunnen leven en daarmee de frequentie van de wereld een stukje omhoog te helpen. Alle verandering is soms moeilijk, natuurlijk, en soms heb ik ook wat weerstand tegen verandering. Maar uiteindelijk is verandering ook normaal, de wereld evolueert al honderdduizend jaar. Dus waarom zou er nu niet nog meer verandering kunnen plaatsvinden? Ik vind het in elk geval razend boeiend en inspirerend, mede door dit soort podcasts die ik luister. Wordt vervolgd.