Over iets maken vanuit je hart in plaats van je hoofd

Even een korte blog over een specifiek onderwerp. Ik ben net weer bij een cacaoceremonie geweest voor de derde keer, en het was weer prachtig. Dat zijn momenten waarop je in een andere dimensie bent, waarin de wereld nog hetzelfde is maar toch iets anders. Met meer liefde. Een dimensie waarin je beseft dat we uit liefde bestaan en meer liefde zouden moeten verspreiden. En dat is hoe ik op het pad raak van het hart. Onder andere door deze cacao ceremonies. Ook door bepaalde Instagram accounts die ik volg, en door mensen die op mijn pad komen. Ik besef steeds meer dat ik het pad mag kiezen van mijn hart in plaats van mijn hoofd. En daarmee ook werk dat komt vanuit je hart en niet vanuit je hoofd. 

Dat kan best lastig zijn in de maatschappij waarin we gewend zijn om in ons hoofd te leven. Eigenlijk gebruiken we ons hart vaak een klein gedeelte van de tijd: als we verliefd zijn, als er een baby geboren wordt, als we een puppy zien, dat soort momenten. Je kent ze wel. Maar voel je ook je hart als je aan het werk bent? Dan bedoel ik niet dat je je altijd gelukkig voelt, maar een gevoel van compassie. Voor jezelf, voor anderen, voor de natuur, voor wat dan ook. Er zijn veel banen waarin je wel je hart kan gebruiken, maar waarin je het eigenlijk niet doet. We doen dingen omdat we hebben geleerd dat ze op een bepaalde manier moeten of gaan, en vergeten eigenlijk te voelen wat voor impact dit heeft op onszelf, de mensen om ons heen, de planeet waarop we leven. Ik heb ervaren dat het heel mooi is als je meer vanuit je hart gaat leven, en dat het dingen hier ook mooier of beter maakt. 

Er is echt een verschil tussen dingen die zijn gemaakt vanuit een hoofd en dingen die zijn gemaakt vanuit iemands hart. Ik wil niet zeggen dat het ene goed is en het ander slecht, maar we zijn toch uiteindelijk allemaal op zoek naar geluk? Ik geloof er niet in dat geluk betekent constant blij zijn, maar wel dat je het gevoel hebt dat alles er mag zijn. En die acceptatie, die compassie zit denk ik in het hart. Dingen maken uit je hart is toch een voorrecht, en ik denk dat het heel mooi is om in een beweging te zitten waarbij dit wordt gedaan. Dat het normaler wordt, want dat heeft de wereld nodig. Om te overleven, en om gelukkiger te zijn. Vooral dat laatste, want de wereld overleeft toch wel zonder ons mensen. Maar het is toch ook fijn als wij ook hier mogen blijven, want het is hier toch best leuk het meeste van de tijd. Zonder meteen heel zwaar te worden over dit onderwerp, ik geloof er dus in dat we als mensen de taak hebben om meer uit ons hoofd te komen en meer in ons hart te komen. Ik hoop dat ik in mijn pad een manier vind om dat te bevorderen en in de tussentijd blijf ik gewoon mijn best doen.