|
Even een korte blog over een specifiek onderwerp. Ik ben net weer bij een cacaoceremonie geweest voor de derde keer, en het was weer prachtig. Dat zijn momenten waarop je in een andere dimensie bent, waarin de wereld nog hetzelfde is maar toch iets anders. Met meer liefde. Een dimensie waarin je beseft dat we uit liefde bestaan en meer liefde zouden moeten verspreiden. En dat is hoe ik op het pad raak van het hart. Onder andere door deze cacao ceremonies. Ook door bepaalde Instagram accounts die ik volg, en door mensen die op mijn pad komen. Ik besef steeds meer dat ik het pad mag kiezen van mijn hart in plaats van mijn hoofd. En daarmee ook werk dat komt vanuit je hart en niet vanuit je hoofd.
Dat kan best lastig zijn in de maatschappij waarin we gewend zijn om in ons hoofd te leven. Eigenlijk gebruiken we ons hart vaak een klein gedeelte van de tijd: als we verliefd zijn, als er een baby geboren wordt, als we een puppy zien, dat soort momenten. Je kent ze wel. Maar voel je ook je hart als je aan het werk bent? Dan bedoel ik niet dat je je altijd gelukkig voelt, maar een gevoel van compassie. Voor jezelf, voor anderen, voor de natuur, voor wat dan ook. Er zijn veel banen waarin je wel je hart kan gebruiken, maar waarin je het eigenlijk niet doet. We doen dingen omdat we hebben geleerd dat ze op een bepaalde manier moeten of gaan, en vergeten eigenlijk te voelen wat voor impact dit heeft op onszelf, de mensen om ons heen, de planeet waarop we leven. Ik heb ervaren dat het heel mooi is als je meer vanuit je hart gaat leven, en dat het dingen hier ook mooier of beter maakt. Er is echt een verschil tussen dingen die zijn gemaakt vanuit een hoofd en dingen die zijn gemaakt vanuit iemands hart. Ik wil niet zeggen dat het ene goed is en het ander slecht, maar we zijn toch uiteindelijk allemaal op zoek naar geluk? Ik geloof er niet in dat geluk betekent constant blij zijn, maar wel dat je het gevoel hebt dat alles er mag zijn. En die acceptatie, die compassie zit denk ik in het hart. Dingen maken uit je hart is toch een voorrecht, en ik denk dat het heel mooi is om in een beweging te zitten waarbij dit wordt gedaan. Dat het normaler wordt, want dat heeft de wereld nodig. Om te overleven, en om gelukkiger te zijn. Vooral dat laatste, want de wereld overleeft toch wel zonder ons mensen. Maar het is toch ook fijn als wij ook hier mogen blijven, want het is hier toch best leuk het meeste van de tijd. Zonder meteen heel zwaar te worden over dit onderwerp, ik geloof er dus in dat we als mensen de taak hebben om meer uit ons hoofd te komen en meer in ons hart te komen. Ik hoop dat ik in mijn pad een manier vind om dat te bevorderen en in de tussentijd blijf ik gewoon mijn best doen.
1 Opmerking
Even een random blogje. Over doen wat je gelukkig maakt. Ik heb vanmorgen een ‘ecstatic rave’ gehad, daar was ik heen met Maud van mijn yoga teacher training. Ik was al naar een eerdere versie hiervan geweest met Nina, m’n huisgenootje. Dat was superleuk, alleen de bas deed het niet dus het was een kleine flop. Dit keer deed de bas het wel en het was echt top.
Het was dus ecstatic dance, maar dan wat meer techno zodat het wat meer een ‘rave’ werd. Ik besefte dat het echt mooi is als je een plek hebt waar je kunt doen wat je wilt. Dat je dingen doet in je leven waar je gelukkig van wordt. En niet denkt dat het leven iets is waar je doorheen moet komen, moet doen wat er van je verwacht wordt of wat anderen doen. Natuurlijk leef je hier niet alleen dus ga je soms mee met de flow van het leven, ook met anderen. Maar het gaat om dat je over het algemeen dingen doet waar je blij van wordt. En ecstatic dance is iets dat ik eerst natuurlijk spannend vond, maar wat uiteindelijk echt top is. Net zoals andere ‘spirituele’ dingen zoals cacaoceremonies en zelfs yogalessen. Voor alles is de eerste keer spannend. Maar als je uiteindelijk geïnspireerd wordt door iets en je aandacht erheen blijft gaan, dan uiteindelijk komt het er wel van. Ik weet nog dat ik bij de eerste yogales in Amsterdam dacht, dit is geweldig, maar ik had ook nog allerlei beperkende gedachten over mijn lichaam en dat soort dingen. Uiteindelijk, een jaar later, heb ik een yoga teacher training gedaan en geef ik elke week twee lessen haha. Dus ja, doen wat je gelukkig maakt is belangrijk. Soms is het misschien moeilijk om te vinden, maar uiteindelijk vindt iedereen wel iets. Soms moet je gewoon even een momentje nemen om te voelen waar je behoefte aan hebt. Uit de ‘rat race’ en doen waar je zin in hebt. Misschien een frietje halen, misschien een nummer luisteren, misschien iemand appen. Die kleine stappen zijn al best belangrijk. Uiteindelijk wordt dat dan een gewoonte om goed te kunnen voelen wat je nodig hebt. Ik ben heel blij dat ik heb gevonden wat voor dingen me gelukkig maken en dat dat gebeurt in mijn leven. En ik hoop dat steeds meer mensen dat zullen hebben. Even een korte blog ook vandaag weer. Want ik heb nu ook weer wat meegemaakt, wat ik niet kan delen aangezien mijn huisgenoten een week in New York zitten, dus dan komt het maar in een blog te staan. Ik heb nu sowieso meer tijd alleen, dus meer tijd om tot mezelf te komen. En dan komen er dingen op die heel puur zijn.
Ik had net eten gekookt en besloot in een zonnig hoekje in het huis te zitten. Ik merkte dat ik mijn telefoon erbij wilde pakken, maar ineens bedacht ik me dat ik eens zonder telefoon zou proberen te eten. Tijdens de yoga teacher training deden we dat eigenlijk ook altijd, vooral ‘s ochtends het ontbijt, want toen was het stiltetijd en raadden ze ook aan om je telefoon te laten liggen. Toen ik net terug was van de training, bleef ik dat ook nog een tijdje altijd doen. Eten zonder telefoon. En vaak wel met andere mensen, dus dan heb je ook ‘afleiding’ tijdens het eten. Maar het idee was dat je met je gehele aandacht bij het eten was en echt kon voelen hoe het proefte, hoe het in je lichaam verteerd werd, etcetera. Heel mooi, want ineens ga je echt proeven, en ook je spijsvertering wordt beter omdat je lichaam het eten beter verwerkt. Net heb ik dat dus weer even hier thuis gedaan, en ik ben nu weer overgehaald om dit vaker te doen. Ineens besefte ik hoe vaak we überhaupt onze telefoon erbij pakken in deze maatschappij: om even wat op te zoeken, om even iemand te appen, om de weg te vinden in onze eigen stad, etcetera. Terwijl eigenlijk alles dat we hebben hier en nu is. We denken vaak wel allerlei invloed te kunnen uitoefenen op dingen in de toekomst, het verleden, op een andere plek, etcetera. Maar uiteindelijk weten we alleen zeker dat wij hier nu zijn, en daar mogen we best wat meer moed voor hebben om dat onder ogen te komen. Niet de hele tijd afleiding zoeken in andere dingen. In deze westerse wereld willen we zo veel, en dat klinkt ook heel logisch in deze maatschappij die we gevormd hebben met allerlei leuke dingen en interessante dingen en dingen die we moeten regelen volgens ons. Maar er is ook een andere manier, en dat is door dankbaarheid te hebben voor wat je al hebt. En als je dat hebt, dan hoef je niet iets anders meer. Dan voelen we ineens een tevredenheid voor wat er is, en dan kun je geluk uit dingen halen in plaats van het na te streven. Ik merk dat ik echt geconditioneerd ben in deze wereld van snel en veel en oordelen. Dat het voor mij ook lastig is om deze blog te schrijven, omdat ik dan wil dat het anders moet of dat het beter kan, etcetera. Maar ik heb steeds vaker momentjes dat ik kan beseffen: het is goed zoals het is. En die momenten wil ik vaker gaan krijgen, dus dit soort dingen, eten met volle aandacht, zijn daar goeie manieren voor. Die dingen kun je meer toepassen in je leven, en een bewuster leven gaan leiden. Ik geloof er ook in dat er veel mensen zijn die zo’n leven willen leiden, in yogastudio’s kom je ze bijvoorbeeld tegen. En ik geloof er ook in dat zulke mensen op je pad komen als dat zo moet, en als je er echt klaar voor bent. Want als je zelf nog in een staat van angst leeft, dan kun je je ook niet helemaal openstellen voor liefde. En de mensen die al liefde uitstralen, komen dus op je pad als je dat zelf ook voelt. En tot die tijd zul je omgaan met mensen die op hetzelfde level zitten als jij. Wat ook leuk is, en logisch is. Maar ik merk dat ik ook klaar ben om bewuster te gaan leven en ook mensen te ontmoeten die dat ook willen. Tot zover mijn blog over bewust eten en telefoon gebruik en alles dat daarna kwam. Gedachtenspinsels op papier, maar wel belangrijk om deze op te schrijven om mijn bewuste leven vorm te geven, op een of andere manier. Want deze momenten maak je toch vaak eerst alleen mee, voordat je mensen ontmoet waarmee je op hetzelfde level dingen kunt delen. En tot die tijd vind ik schrijven een mooie manier, want hiermee kan ik ook jullie inspireren om misschien op dezelfde manier naar dingen te kijken en er iets uit te halen, voor je eigen leven of gewoon in het algemeen. Schrijven is dan wel een one-way manier, althans zo lijkt het vaak, maar het is wel een manier om wijsheid te delen. En die wil ik graag met jullie delen. Ik heb net thuis heel lang gedanst en gezongen en allerlei emoties eruit gelaten. Het begon met een muziekje opzetten, toen even gedanst op Katy Perry (Harleys in Hawaii, top nummer), en toen zat ik wel in de vibe dus ging ik nog even verder. Ik moest weer denken aan de active meditations tijdens de yoga teacher training, daar gingen we ook altijd dansen aan het begin of einde. En dat was zo fijn! Nu ook, ik kon even helemaal opgaan in de muziek en de vibe ervan. In het begin was het veel heupen en sensueel, toen was er veel met mijn armen wijd en ruimte innemen, toen was er veel stampen en springen. En toen kwam er lekker luidkeels zingen. Ik heb even mezelf lekker geuit zoals ik wilde, zonder dat het me boeide wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Bijvoorbeeld buren, want er zitten best wel wat ramen in de woonkamer waar je vanuit de overkant door naar binnen kan kijken. Maar ik dacht, dan zien ze dit maar. Meer mensen zouden dit moeten doen haha.
Ik wilde hierover schrijven omdat ik het belangrijk vind dat we opener kunnen praten over dit soort dingen alleen doen. Dit soort oefeningen, dansen, zingen, misschien is er nog iets anders dat je wilt doen, zijn zo mooi. Ze zijn helend, omdat je even lekker jezelf kunt uiten zoals je dat echt wilt. Dat voelt helend omdat je misschien (onbewust) jezelf toch censureert. In wat je zegt, in wat je doet, in hoe je beweegt of juist niet beweegt. Zodra je een keertje beweegt vanuit wat je echt wilt, dan besef je pas hoe vaak je eigenlijk beweegt vanuit een soort automatisme of gewoon omdat je denkt dat iets zo moet. Omdat we iets hebben aangeleerd op een bepaalde manier. Wat heel logisch is, en wat ik ook niet veroordeel. Maar als je dus een keertje ervaart hoe het is om wel vanuit jezelf te bewegen, vanuit je echte wil, dan merk je dat dat toch veel fijner is. En dan begint er een lastig proces, want dan krijg je elke keer te maken met een soort dilemma bij wat je doet: is dit wel wat ik echt wil? Je krijgt dan continu je ‘hogere zelf’ waar je heel blij mee bent, die in gevecht gaat met je ego. En geloof me, dat merk ik nu zelf elke dag. Ik ben begonnen aan een spirituele ontwikkeling een paar jaar geleden, en je komt nog continu dingen tegen van je ego. Dat houdt niet zomaar op, dat lijkt soms alleen maar meer te worden. Soms heb ik dagen dat ik me afvraag of mijn leven niet makkelijker was als ik niet me verdiept zou hebben in spiritualiteit. Maar het geeft me zoveel diepgang, zoveel geluk, en zoveel interessante dingen die ik ook niet had willen missen. Een leven waarin je elke dag leeft met je beperkingen, of een leven waarin je je openstelt voor die beperkingen en ze kunt aangaan om ze om te vormen, om uiteindelijk meer vrijheid te ervaren en meer leuke dingen te doen? Dan heb ik toch liever dat laatste. Tot slot zou ik zeggen: als je een keer de kans hebt, ga dansen of zingen zoals je dat wilt. En geniet van dat te doen. Dan hoor ik graag hoe je het hebt ervaren. Tot snel. Goedemiddag. Ik had weer eens schrijfdrang, dus hier weer een blog. Dit keer vanuit het thuisland Nederland!
Deze blog gaat kort en krachtig worden. Want ik heb besloten om korte blogs te maken die makkelijk te lezen zijn tussen wat je dan ook aan het doen bent door. Het is momenteel zondag, eerste pinksterdag. Ik zit thuis, en heb een ongelooflijk antisociaal weekend. Dat klinkt misschien zielig, maar ik heb er helemaal zelf voor gekozen. En ik sta er nog steeds wel achter. Even lekker tot mezelf komen, daar ben ik soms gewoon aan toe. Na een aantal dagen op kantoor en sociale afspraken ben ik altijd een ster in verdwijnen. Even niet naar feestjes maar gewoon thuis lekker eten maken, wandelen of in het park zitten. Ik kom tijdens dat soort verdwijn momenten altijd weer tot de kern. De kern van wat me blij maakt, van wat me ongelukkig maakt, van wat mijn lichaam nodig heeft. Dan sta ik altijd wat langer stil bij mijn gedachten, en neem ik wat langer de tijd om ruimte te maken voor emoties die gehoord willen worden. Vaak komt mijn ego dan in protest: ‘je mag niet zo lang in bed blijven liggen want dat is lui’, ‘alleen naar het park gaan is zielig’, etcetera. Maar uiteindelijk voelt het diep van binnen beter om die dingen wel te doen. Want als je dat aan het doen bent, even in bed blijven liggen om een bepaalde emotie te doorvoelen waar je mee wakker werd bijvoorbeeld, dan merk je opeens dat je daar ruimte aan mag geven. Dat dat er mag zijn, dat dat ook bij jou hoort. Dan voel je een vrijheid dat alles van jou er mag zijn. Dat besef dat alles er mag zijn, dat is onbetaalbaar. Dat vind ik echt het fijnste gevoel dat er is, het is bijna alsof ik dan een pilletje xtc heb genomen. Alsof de zwaarte die je jezelf soms oplegt dan even helemaal weg is. En het mooie vind ik ook dat je dat dan ook uitstraalt naar je omgeving, en dat je omgeving zich daarnaar gaat vormen. Je trekt dan aan wat je uitstraalt. En alles dat je niet meer nodig hebt, zoals twijfels en negativiteit, dat gaat dan ook langs je heen. Je wordt als het ware een magneet voor het leven dat je verlangt. Dat klinkt wel heel perfect, en natuurlijk is het niet 100% van de tijd zo perfect. Maar ik heb wel gemerkt dat, hoe meer ik luister naar mijn intuïtie en ruimte geef aan dingen die gevoeld willen worden, hoe meer mijn leven voelt als míjn leven. Ik doe de dingen die ik wil en ga met de mensen om met wie ik wil omgaan. En dat voelt fijner dan dat ik doe wat er van me verwacht wordt en dat ik me omring met mensen die dat ook doen. Het mooie van mens zijn is dat we allemaal ons eigen verhaal hebben, onze eigen patronen, onze eigen opvoeding, onze eigen valkuilen en onze eigen talenten. Die verhalen laten we soms ondersneeuwen door wat we denken dat er van ons verwacht wordt, en dan voelt het niet meer alsof we ons eigen leven leiden. Je kunt prima zo’n leven leiden, heel veel mensen doen het, maar ik vind het zoveel mooier als je echt vanuit je verhaal kunt leven. Je volledige zelf durft te zijn en je valkuilen en je talenten durft aan te gaan. Dan maak je echt ruimte voor alles van jezelf, en dat is vrijheid. Vrijheid brengt ons geluk, en dat gun ik iedereen. Daarom wilde ik dit met jullie delen, om jullie een kijkje te geven in mijn gedachtegang en hoe ik mijn leven probeer te leiden op een bewust en gelukkige manier. In de hoop om jullie hiermee te inspireren, of in ieder geval een leuk leesmomentje te geven. Even een blog vanuit Nederland alvast. Want ik moet natuurlijk een beetje in het schrijven komen. Deze blog gaat over mijn laatste dagen hier in Nederland, voordat ik naar het zonnige Bali vertrek. Het zijn gewoon wat gedachten die ik heb in het dagelijks leven. Misschien saai om te lezen voor sommige mensen, maar ik heb me door een wijze vriendin laten vertellen dat mijn gedachten juist de leuke dingen zijn om te lezen en niet de feitelijke omschrijving van hoe Bali eruit ziet of wat ik precies in een werkdag doe.
Laat ik eens beginnen bij waarom ik eigenlijk zo graag schrijf. Want misschien zijn er mensen die mij in Australië in 2016 en in Kopenhagen in 2019 niet volgden via mijn blogs. Zeer waarschijnlijk, zelfs. Ik schrijf eigenlijk altijd, ook als ik niet op reis ben. Elke ochtend schrijf ik dingen op waar ik dankbaar voor ben en daarna een affirmatie: een soort positief statement waar je je aan wilt houden die dag. Bijvoorbeeld: ‘ik ben me bewust van mijn omgeving en vink zoveel mogelijk dingen van mijn to do-lijst af’. Of ‘ik zorg goed voor mijn lichaam en geniet van lekker eten en drinken’. Vervolgens schrijf ik soms gedurende de dag nog dingen in mijn telefoonnotities, bijvoorbeeld als ik even alleen ben maar wel de behoefte heb om me te uiten. Een voorbeeld van zo’n notitie is: ‘Ik ben zo geïrriteerd. Echt, het lijkt alsof niks me echt energie meer geeft. En als iets me energie geeft is het maar tijdelijk. Is het omdat ik stress heb?’ Zoals je ziet, zijn dit vaak gefrustreerde notities. En heel vaak zijn ze ook niet eens goed opgebouwd met leestekens of überhaupt qua zinsopbouw. Maar dat is juist het lekkere van intuïtief schrijven: het hoeft niet te kloppen. Het is gewoon een brain dump zonder doel, zonder doelgroep. Dat kan heel vrij voelen. Vooral als je even denkt dat je er helemaal doorheen zit, dan blijkt na het opschrijven van je gedachten dat iets soms helemaal niet zo erg is als dat het lijkt. Hetzelfde geldt eigenlijk voor praten, zodra je met iemand over iets praat lucht dat vaak op. Schrijven in random notities gedurende de dag is dus een soort alternatief voor praten voor mij. Wel alleen als ik niet onder de mensen ben hoor, geen zorgen. Als ik onder de mensen ben, ben ik volgens mij redelijk sociaal. Goed, van de random notities gaan we door naar het einde van de dag. ‘s Avonds schrijf ik altijd een goede daad van die dag op en 3 leuke gebeurtenissen. Op die manier start je de dag eigenlijk altijd positief op én eindig je hem positief. Schrijven werkt op deze manier dus goed voor mij. En nu is het natuurlijk al helemaal leuk om nieuwe dingen die je meemaakt in het buitenland te delen. Dat wordt dus veel leuke verhalen vanuit Bali. Maar ik bedacht me laatst: waarom zou alleen dat interessant zijn, nieuwe avonturen in het buitenland? Ik vind het eigenlijk ook heel leuk om blogs in het Volkskrant magazine te lezen over de dagelijkse frustraties of grappige anekdotes die deze mensen hebben meegemaakt. Gewoon in Amsterdam of ergens anders in Nederland. In de dorpen die wij misschien ‘saai’ zouden noemen zelfs. We zijn al snel geneigd om meer te willen tegenwoordig: meer verantwoordelijkheden op werk, meer sociale activiteiten in onze agenda, meer verre reizen, meer prikkels. Met ‘we’ bedoel ik dan vooral de linkse millennial/Gen Z bubbel in Amsterdam waar ik toch een beetje onderdeel van uitmaak. Ik vind het een heerlijke bubbel voor het grootste deel van de tijd, want er zit veel energie in deze levensstijl. Het is denk ik een soort doorgeslagen nieuwsgierigheid, en nieuwsgierigheid is op zichzelf natuurlijk een mooie eigenschap. Maar het is ook doorgeslagen, omdat we soms niet meer genoegen nemen met minder. Ik hoor wel eens van mensen om me heen dat ze ongelukkig worden van alleen zijn, en dat gun ik eigenlijk niemand. Andere mensen kunnen natuurlijk een verrijking zijn van je leven, maar het is ook zo'n verrijking om te ontdekken dat je ook gelukkig kunt zijn met jezelf. Het grappige is dat wanneer je tevreden bent met wat er is in het hier en nu, ook al is dat jijzelf in je eentje in de woonkamer, dat je dan in die staat van tevredenheid ineens een heel ander soort nieuwsgierigheid krijgt. Je ziet ineens hoe mooi je huis eigenlijk is en krijgt ideeën over de inrichting, of je ziet ineens dat de planten heel blij worden van iets meer water. Allemaal dingen dichtbij huis waar je ineens interesse in hebt, een wereld die voor je opengaat. Die wereld was er altijd al maar je keek er gewoon overheen. Het feit dat de wereld dichtbij huis ineens interessant blijkt, dat voelt als gezonde nieuwsgierigheid. Als ik er een spiritueel tintje aan mag geven: het voelt als nieuwsgierigheid vanuit liefde en niet nieuwsgierigheid vanuit angst. Dat laatste zou bijvoorbeeld voor mij zijn: alle webshops afzoeken naar mooie kleding omdat ik de kleding die ik heb niet goed genoeg vind. Of voor iemand anders misschien: al je vrienden bellen om te vragen wat ze aan het doen zijn omdat je ongelukkig wordt van alleen thuis zitten. Deze blog ging tot nu toe niet echt over mijn dagelijks leven, maar wel een gedachtegang die ik had. Er zullen vast nog meer gedachtegangen volgen want ik houd er nu eenmaal van om die op te schrijven. Maar ook mijn dagelijkse leven hier in Amsterdam zal misschien nog wel volgen als onderwerp. Nog maar een paar dagen voordat ik in het vliegtuig naar Bali zit, dus we zullen zien of ik ergens deze week nog een moment vind om een tweede blog vanuit Amsterdam te schrijven. Voor nu: ik hoop dat je dit met plezier gelezen hebt en tot snel! |
Over mijIk ben Desiree, 26 jaar en woon in Amsterdam. De blogs die ik schrijf tijdens reizen, zijn vooral verhalen over wat ik mee maak. Maar ook, en juist, wanneer ik niet zoveel mee maak, komen soms de meest interessante dingen omhoog waar ik over wil schrijven. Dat doe ik in blogs waarmee ik je hopelijk kan inspireren en een nieuw perspectief op sommige dingen kan geven. Want ik geloof erin dat we niet teveel positiviteit en bewustzijn in deze wereld kunnen brengen. Archieven |
