|
Vanavond heb ik een hele interessante podcast geluisterd die een vriendin had doorgestuurd. Daarna was ik zo geïnspireerd dat ik ging journallen en voor ik het wist zat ik een half uur lang te schrijven. Ik dacht, even iets opschrijven wat ik van mijn hart moet, maar dat werd iets langer dan verwacht. Ik ben dan zo filosofisch ingesteld dat ik maar blijf schrijven tot ik het gevoel heb dat ik het heb ‘uitgespeeld’. Nu heb ik het gevoel dat ik de betekenis van angst heb uitgespeeld, dus bij deze. Hoop dat je er iets aan hebt ❤️
Het nut van schaamte Ik merk de afgelopen tijd dat er een oud trauma in mij vaker omhoog komt: schaamte. Een gevoel waarvan ik heel lang niet wist wat ik ermee moest, maar waarvan ik in de loop der jaren wel heb geleerd hoe ik ermee om moet gaan, namelijk met zelfliefde. Op een gegeven moment, ik denk ergens vorig jaar, had ik het gevoel dat ik dat hoofdstuk had afgesloten. Ik had genoeg zelfliefde ontwikkeld om de schaamte mee te bestrijden. Maar toch kwam hij de afgelopen dagen weer af en toe omhoog, tot irritatie aan toe. Op een gegeven moment dacht ik dus: wat is hier nou toch het nut van? Het is toch irritant om met iets te blijven leven wat totaal geen nut heeft? Angst versus liefde En toen kwam ik op het grotere thema angst: want schaamte is eigenlijk een vorm van angst. Alle emoties zijn eigenlijk terug te leiden naar ofwel liefde ofwel angst. Liefde benadrukt onze levendigheid en angst benadrukt dat we ook kunnen sterven. Bij dieren is dat simpel: liefde is voortplanting, angst is vluchten voor de vijand. Bij mensen met een mega ontwikkeld brein is dat wat complexer: wij hebben allerlei constructies en voorwaarden bedacht, ook voor liefde. Terwijl we eigenlijk, puur door te leven en ons voort te planten, al genoeg voorwaarden hebben om liefde te ervaren. Pas als je bijna omver wordt gereden door een auto, dan heb je het recht om angst te ervaren, dat bedreigt letterlijk jouw leven op dat moment en dus heb je angst nodig om in leven te blijven, om je in een fight/flight-response te zetten. Angst als cadeautje En zelfs in die aanrijdingssituatie, ja hier nam mijn filosofische brein dus weer een grote stap, is dat niet eens het einde van jouw bestaan maar alleen van jouw lichaam. Jouw bewustzijn leeft nog ergens voort, want energie gaat nooit verloren maar wordt altijd getransformeerd in een andere vorm. Net zoals water verdampt in lucht en hout verbrand tot as. Dus, als jouw bewustzijn of energie nooit kan ‘vergaan’, waarom bestaat angst dan nog? Dat is dus het mooie: het is een cadeau aan ons mensen dat ons eraan herinnert hoe mooi het mensenleven is. Angst zorgt ervoor dat we er alles aan doen om in leven te blijven, in dit mensenleven. Zie het als iemand die je midden op een kerkhof erop wijst dat er een prachtige bloem in bloei staat. In dat moment waarop je omringd wordt met de dood, zie je ineens de pracht van het leven. Die persoon die je erop wijst, is angst. Als je het zo bekijkt, is angst toch een cadeautje? De volgende keer als we angst ervaren, weten we dus dat die situaties of mensen er zijn om ons uit te dagen meer uit het leven te halen. Dat ze een cadeautje zijn uit het universum aan ons mensen.
0 Opmerkingen
Ik merkte dat ik even behoefte had aan een blog over spiritualiteit, zoals ik dat af en toe heb: de drang om weer even duidelijkheid te krijgen over het één en ander. Vaak ontstaan die ideeën voor blogs uit random schrijfsessies in mijn notitieboekje, die niet echt met een doel begonnen worden. Zo ook nu: ik was gewoon aan het schrijven na mijn vrije dag en ineens ging het over de essentie van spiritualiteit.
Misschien is het beste maar gewoon om mijn notities letterlijk een keer hier in te zetten. Want dat is hoe het verhaal op mij logisch overkwam. En het scheelt mij weer werk om mijn notities om te zetten in een blog die misschien wat ‘leuker’ is om te lezen. Daar gaan we. Ik weet niet hoe energieën precies werken, hoe het universum precies werkt, behalve dat er frequenties zijn. Ik, als mens, ben een frequentie, maar mijn huid is op zichzelf ook een frequentie. Dus alles, alles hier, trilt op een bepaalde frequentie. En het feit dat ik dit nu begrijp en ervaar, betekent dat ik een bewustzijn heb. Een soort objectief ding dat doorheeft wat er nu eigenlijk gebeurt. Soms raakt dat bewustzijn even bedolven onder ruis van deze wereld en maatschappij. Maar in essentie is dat bewustzijn er wel nog. Een zieltje? Zijn we dan allemaal zielen? De vraag is: hoe verloopt het leven dan hier op aarde, is dat pure toeval of is er een ‘plan’? Ik denk dat, zodra een mens zich bewust wordt van zijn of haar ziel of bewustzijn, dan ontstaat er een verder level van verbinding in diens leven. Omdat die ziel de meest pure vorm van verbinding is met andere zielen. Dus voelt dit aardse leven ook ineens ‘verbondener’. Dat is spiritualiteit. Spiritualiteit geeft diepte aan het leven. Een gevoel van diepte. Iets wat ik vaak miste in het dagelijks leven. Ik wilde weer even graag een blog schrijven, het is lang geleden. Maar ik raak soms zo geïnspireerd door dingen en dan is het het gewoon waard om te delen. De afgelopen tijd heb ik dat met het onderwerp vrouwelijk ondernemen. Een aantal jaren geleden vond ik dat een beetje een lege term, ik voelde niet echt de diepte ervan. Ik zag het woord gewoon letterlijk als ‘vrouwen die ondernemen’. Maar de afgelopen maanden luister ik vaak naar de podcast van Jessie Jazz, waarin ze in gesprek gaat met allerlei mensen die iets moois te vertellen hebben. En daarnaast ben ik er zelf achtergekomen dat ik meer behoefte heb aan een andere manier van werken en leven, eentje waarbij dat meer samen gaat. Een manier waarbij ik echt kan doen wat ik leuk vind en er ook geld mee kan verdienen.
Toen dat idee voor het eerst in me opkwam, kwam daarna direct een stemmetje dat zei ‘ja maar dat is toch een luxe probleem wat je nu zelf maakt, dat je niet genoeg voldoening uit je werk haalt’. Een deel van mij vond nog steeds dat we gewoon maar moeten accepteren dat we werken om geld te verdienen en dat er echt niet zoveel voldoening in hoeft te zitten. Vooral ook als ik denk aan hoe comfortabel het leven hier in Nederland is, dat geen last hebben van hongersnood of oorlog of onderdrukking, waardoor wij een luxe positie hebben om over dingen als voldoening in je werk na te denken. Als ik daaraan dacht, dacht ik: misschien moeten we juist een stapje terug en gewoon waarderen wat we hebben. En natuurlijk, dat is een heel mooi gedachtegoed: waarderen wat je hebt. Maar tegelijkertijd besef ik de afgelopen tijd steeds vaker dat we ook best iets mogen met die behoefte aan voldoening. En dat loopt in mijn beleving ook best samen met spiritualiteit. En hoe dat samenloopt, vond ik heel mooi tot uiting komen in de podcast waarin Jessie in gesprek is met Willemijn Welten. Willemijn zei ergens in de podcast dat zij gelooft dat onze collectieve missie als mensen op aarde is om de frequentie op aarde te verhogen. En toen ze dat zei, merkte ik eigenlijk meteen dat ze verwoordde wat ik altijd al ergens in mijn onderbewuste ook voelde, maar nooit echt woorden aan heb kunnen geven. Ik was dan ook vaak aan het nadenken over wat het doel is van dit leven op aarde, en kwam vaak uit op doelen zoals ‘gelukkig zijn’ en ‘genieten’ en ‘je levendig voelen’. Maar toen Willemijn het omschreef in de zin ‘frequentie verhogen’, snapte ik ineens hoe dit ook te maken heeft met de rest van de aarde. Want als wij mensen een hogere frequentie hebben (minder vanuit angst leven en meer vanuit liefde), dan heeft dit ook een positief effect op onze omgeving: planten, dieren, etcetera. En we zijn er inmiddels denk ik toch wel allemaal over uit dat wij mensen in harmonie met de natuur moeten samenleven, willen we hier op aarde overleven en niet onszelf laten uitroeien. Nou goed, ik ben weer helemaal aan het afdwalen van het onderwerp waarmee ik begon: vrouwelijk ondernemerschap. De link hiermee is dus dat ik de afgelopen tijd voel dat werken gezien mag worden als iets dat je de wereld inbrengt waarmee je bijdraagt aan die collectieve missie van de frequentie verhogen. Oftewel: iets waarmee je jezelf gelukkig maakt maar ook anderen kunt helpen. Vaak hebben we allemaal wel zoiets waarvan we merken dat we er goed in zijn, en dat we dan in flow zijn. Al is dat schilderen, of naar iemand luisteren in een gesprek, of koken. We hebben met z’n allen bedacht dat dat soort dingen niet ‘goed genoeg’ zijn als werk, dat we moeten studeren en ons brein zodanig hard moeten laten werken dat het denkniveau een soort maatstaf wordt voor hoe goed je baan is. Maar hoe meer je denkt, hoe meer angsten je ook kunt creëren. En daarmee zijn we onszelf de afgelopen tijd denk ik in de weg gaan zitten, want we beseffen nu dat angst ons juist negatief beïnvloedt en ons weerhoudt van die flow. En wat ik dus zie bij vrouwelijk ondernemen, is dat zij meer werken vanuit gevoel en minder vanuit het hoofd. Want ik geloof erin dat vrouwen één heel groot voordeel hebben ten opzichte van mannen, om dichterbij die collectieve missie te komen, en dat is dat we een cyclus hebben. Een cyclus die je ook terugziet in de rest van de natuur, bijvoorbeeld in de seizoenen. Dus dat verbindt ons meteen met de natuur, op een manier waarop mannen dat niet kunnen. Mannen kunnen dat ongetwijfeld ook op andere manieren, maar aangezien ik een vrouw ben, heb ik de afgelopen tijd vooral gezien hoe dat bij vrouwen werkt. Vrouwelijk ondernemen zoals ik het in podcasts om me heen hoor, en zoals ik het soms ook voor mezelf visualiseer, heeft dus meer te maken met voelen dat je iets de wereld in wilt brengen en vervolgens stappen durven zetten, ondanks dat jouw hoofd nog niet precies weet wat het op gaat leveren. En durven aangeven dat je zelf bijvoorbeeld in jouw lage energie in je cyclus zit en tijdens die periode de lead aan iemand anders durven geven. Want juist als je in jouw eigen flow durft te stappen, dat wil zeggen naar je cyclus en naar je gevoel luisteren, dan trek je ook meer flow aan in je omgeving. Ik heb dat zelf de afgelopen tijd ook gemerkt in mijn werk, ook al is dat in loondienst: mijn werk loopt lekkerder als ik eerlijk naar mijn manager toegeef als ik een dag heel moe ben, en ook als ik juist lekker veel energie heb. In plaats van dat ik elke dag mezelf probeer te forceren om hetzelfde te presteren. Wat ik nog het meest interessante aan dit onderwerp vond, is dat het voelt alsof het een nieuw tijdperk inluidt. Al sinds we leven, is werk en privé best wel gescheiden. Maar ik geloof er wel in dat we mogen toegeven dat we met z’n allen bewuster worden en daar ook gebruik van mogen maken. Soms hoor ik mensen om me heen die het moeilijk vinden dat er zoveel ‘niet meer kan’, in het kader van vrijheid van meningsuiting, dat we te bang worden gemaakt om mensen te beledigen met dat wat we zeggen. Maar ik denk dat dit precies is wat we nodig hebben: meer verbinding krijgen met ons eigen gevoel en dat van anderen, en wat minder vanuit ons hoofd leven. Dan kun je zeggen dat we ‘te soft worden’ hier in het geprivilegieerde Nederland, maar ik geloof er ook in dat alles met een reden gebeurt en dat wij hier gewoon het recht hebben gekregen om bewuster te kunnen leven en daarmee de frequentie van de wereld een stukje omhoog te helpen. Alle verandering is soms moeilijk, natuurlijk, en soms heb ik ook wat weerstand tegen verandering. Maar uiteindelijk is verandering ook normaal, de wereld evolueert al honderdduizend jaar. Dus waarom zou er nu niet nog meer verandering kunnen plaatsvinden? Ik vind het in elk geval razend boeiend en inspirerend, mede door dit soort podcasts die ik luister. Wordt vervolgd. Even een hele korte blog vandaag. Ik moest dit even opschrijven want het is iets dat me gewoon heel erg raakte. Nu verwacht je misschien iets groots, maar het was eigenlijk iets kleins. Maar het voelde groots. Het was een vogel die ik zag meewaaien op de wind. Geen idee dat dit me zo kon raken, maar het gebeurde wel haha. Ik zat met mijn raam wagenwijd open, want het was vandaag bijna 30 graden. De dag zat erop, en ik had heel wat emoties meegemaakt vandaag. Na boosheid, verdriet en geluk gevoeld te hebben, besloot ik een cacao voor mezelf te maken en even zonder telefoon in het raam te gaan zitten en naar buiten te kijken. Ik zag die vogel, zo rustig meewaaien op de wind. Hij waaide in de richting van de ondergaande zon. Dus de kleuren waren prachtig, en vooral het gemak waarop hij zich liet meevoeren door de wind zag er echt heel mooi uit. Ik voelde gewoon hoe ik ineens gelukkig werd. Dat is wat de natuur met je kan doen. Het was gewoon een soort herinnering aan hoe we ons het beste kunnen laten meevoeren met wat er dan ook op ons afkomt. 'Go with the flow' zoals ze het noemen. Maar soms lijkt dat moeilijker dan gedacht. Vooral omdat we zo gewend zijn om moeilijke dingen uit de weg te gaan. Emoties bijvoorbeeld. Maar het is zo, zo fijn om overal gewoon in mee te gaan. Als je boos bent, even echt boos te worden. Als je verdrietig bent, je verdriet eruit te laten. Voor mensen is het leven natuurlijk wat ingewikkelder dan voor vogels, maar ik denk dat we juist van de natuur zoveel kunnen leren. Als je die vogel had zien vliegen, had je dat ook gevoeld. Tot zover de inspiratie van vandaag :)
Ik moet weer even wat schrijven. Vandaag was ik naar een yogales: restorative yoga nidra door Marjolein Vos bij de Nieuwe Yogaschool. Wauw, wat een mooie ervaring was dit weer. Ik was al één keer eerder naar haar les geweest, al lange tijd geleden. Maar nu was het een hele nieuwe ervaring. Het leek eerst alsof ik niet helemaal ‘wegzakte’ zoals de vorige keer, maar dit keer had ik een heel nieuwe, meer spirituele ervaring. Ik voelde hoe ik me kon overgeven, iets wat heel lastig ging maar uiteindelijk toch wel ging. Stukje bij beetje. Jezelf overgeven kan heel lastig zijn als je gewend bent om altijd een beetje ‘aan’ te staan. Jezelf echt overgeven doe je ook niet zo snel in deze maatschappij, of misschien is dat alleen de ervaring die ik heb gehad in mijn leven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik zelf de regie moest behouden, en vooral niet teveel me moest laten meeslepen door mijn omgeving. Dat voelde gevaarlijk. En nu voelde ik: het is oké om mee te gaan in je omgeving. Maar wel op de manier die veilig voelt. Ze omschreef een oefening als volgt: span al je spieren aan, en daarna alles loslaten, alsof je een paardenbloem wegblaast. Dat voelde zo goed, het voelde alsof mijn lichaam ineens water werd. Het kon ineens meebewegen in richtingen waar het eerst vast voelde. De rest van de les stond in het teken van die overgave en stukje bij beetje leerde ik vertrouwen op mijn omgeving en op haar stem. In de eerste les vond ik dat nog best wennen, haar stem, maar in deze les leerde ik daar echt op te vertrouwen. Op een gegeven moment was ik zo ontspannen dat ik merkte dat ik weer dezelfde schokken kreeg die ik sinds mijn tijd op Bali wel vaker heb als ik helemaal ontspannen krijg: mijn lichaam gaat dan ineens schokken vanuit de binnenkant van mijn buik. Alsof er energie uit moet. Dat gebeurt altijd alleen in diepe ontspanning. In de allerlaatste pose van de les kwam Marjolein met een soort instrument langs waar een geluid uitkomt, en toen ik dat hoorde leek het ineens alsof mijn lichaam niet meer uitmaakte. Dat is de beste manier hoe ik het kan omschrijven: ik voelde ineens dat dat geluid een soort van ‘het universum’ weergaf en dat mijn lichaam daar slechts een klein ding vergeleken bij was. Het voelde alsof alle stress in mijn leven ineens nietig leek, omdat ik zo’n sterke connectie had met het universum. Alsof ik ineens voelde hoe het is om echt mijn ziel te zijn. Ineens kwam er zo’n rust over me heen, een rust die ik nog nooit eerder had gevoeld. Of misschien wel eerder, maar steeds in vlagen. Zoals een yogaleraar ooit heeft verwoord: verlichting komt in je leven soms in kleine lichtpuntjes, en met yoga beoefen je het om het licht steeds langer aan te houden. In deze yogales bleef het licht best lang aan. Nu is hij zelfs nog steeds aan. De hele weg van de yogaschool terug naar huis, en nu hier thuis, voelt het alsof ik de realiteit net ietsje anders ervaar. Alsof er een rust overheen hangt. Ik keek net een video op Instagram over iemand die ik al een tijdje volg, en zij legde uit: pas als je een diepe ervaring hebt gehad met die verbondenheid, snap je dat dat hetgeen is wat je soms miste. Als je een soort craving hebt naar meer, of dingen buiten jezelf zoekt, en je gefrustreerd kan voelen. Ik herkende dat heel erg, vooral vandaag. De afgelopen dagen heb ik een beetje moeten afkicken van een festival waar ik afgelopen weekend was, Best Kept Secret, en dat was best moeilijk. Enerzijds teerde ik nog lang op de blijheid van dat festival, en was ik gewoon gelukkig. Anderzijds voelde ik dat ik dezelfde hoeveelheid dopamine cravete als die ik op dat festival had. En vandaag in die yogales voelde ik: dit is de connectie die ik echt zoek. Een soort diepere connectie met het universum, met je ziel, wat groter is dan alleen dit lichaam en deze geest. Tuurlijk, soms voelt het raar om dat te zeggen. Want je mind is niet gewend om zo te denken. Maar als je even focust op je ademhaling, en steeds bewuster wordt, dan raak je vanzelf in een staat waarin het ineens niet meer zo raar is. Waarin het juist heel logisch is, en waarin je je afvraagt waarom je ooit nog stresste over sommige dingen haha. Het is een fijne ervaring, en ik had ook voor het eerst de gedachte dat ik het niet erg zou vinden als mijn fysieke lichaam nu dood zou gaan. Omdat ik voelde dat mijn ziel nog wel levend zou blijven. In wat voor vorm dan ook. En als je dat voelt, is die hele ervaring als mens op deze wereld ook ineens heel leuk. Dan zie je in dat deze ervaring bijzonder is en dat we ervan mogen genieten. Op een manier die we misschien niet altijd doorhadden. Een lange blog, maar ik moest het kwijt want het was zo’n mooie ervaring. En nu proberen het lichtje aan te houden. Ik hoef daar nu in elk geval niet eens mijn best voor te doen. Slaap lekker <3
Ik had weer de behoefte om ergens over te schrijven, en dit keer gaat het gewoon over het leven. Vanmorgen heb ik een cacao gedronken, had er best veel cacao in gedaan en denk dat dat mijn geest even wat meer geopend heeft. Ik stond op het punt om te gaan studeren voor mijn tentamen maar had ineens wat inzichten die ik echt even moest opschrijven in m’n notitieboekje. En toen dacht ik, ik kan ze ook wel delen hier.
Ik zat na te denken over een gesprek dat ik gisteren had met een vriend van mijn vader. Ik vertelde dat ik een nieuwe studie begonnen was, en hij zei: 'ik was op mijn zevende al klaar met leren.' Ik dacht na: waarom houd ik zo van nieuwe dingen leren en boeken lezen etcetera? Ik kwam erop uit dat het te maken had met creativiteit. Ik sta gewoon open om nieuwe invalshoeken te ontdekken en creëren. Maar tegelijkertijd trok dat standpunt van die vriend van mijn vader me ook aan: een simpel leven, praktisch, in het hier en nu. Dat is ook waar ik de afgelopen jaren juist zo mee bezig ben geweest: meer in het hier en nu leven, en op die manier dingen meer waarderen. De zon die opkomt, een lekker broodje, frisse lucht, etcetera. Ik zat na te denken over hoe die twee tegenover elkaar leken te staan: in het hier en nu leven en wegdromen over andere werelden en perspectieven. Ik probeerde een reden te vinden waarom dat wegdromen ook ergens goed voor zou zijn. En ik kwam erop uit dat het nodig is om de wereld vooruit te helpen, dat we altijd op zoek zijn naar vooruitgang en dat die creatievelingen dus helpen om die vooruitgang te krijgen. Maar toen dacht ik: waarom willen we eigenlijk vooruitgang? Is het niet ook heel lekker om te blijven waar je bent en tevreden te zijn met wat je hebt? Maar toen besefte ik: we komen van de tijd waarin we moesten vechten voor ons leven tegenover roofdieren. We hebben een beschaving gebouwd waarmee we onszelf konden beschermen tegen die levensbedreiging. Mensen gingen in groepen met elkaar leven en we ontwikkelden een steeds complexere beschaving. Onze hersenen ontwikkelden zich en dus ontwikkelden wij de samenleving steeds verder. Waarom deden we dat? Omdat het ons het gevoel gaf van levendigheid. Vanuit biologisch perspectief is het doel van het leven letterlijk leven. De wereld draait op het bestaan van leven en het ontwikkelen van nieuw leven. Voortplanting, evolutie. Vooruitgang die we met onze hersenen bedenken is ook evolutie. Nieuw leven, nieuwe combinaties van cellen en technologieën. Vanuit biologisch perspectief is het dus heel logisch dat we naar vooruitgang streven. Maar met het creëren van al dit nieuwe leven, ontstond er ook meer stress. We creëerden allerlei constructies waar meer gedachtes en emoties bij kwamen kijken, dus meer stress. Ineens konden we niet alleen meer angstig worden van een leeuw die ons leven bedreigde, maar ook van een bepaalde foto die gepost was op Instagram. Een sociale angst, ook heel reëel, maar niet levensbedreigend. Door al deze bijkomende stress raakten we eigenlijk verder verwijderd van waar het leven echt om draait: leven. Het voelen van letterlijke levensenergie, die je soms nog wel eens voelt als je sport of een mooi landschap ziet of seks hebt. Maar in het dagelijks leven in deze beschaving, is die energie niet meer de norm, maar het in stand houden van de constructies. We zijn langzaam maar zeker in ons hoofd gaan leven, en raakten daarbij de levensenergie die we in ons lijf kunnen voelen kwijt. Er is dus eigenlijk een paradox ontstaan: met vooruitgang creëerden we nieuw leven, maar tegelijkertijd namen we leven weg. Op die manier zijn we onze eigen soort aan het uitroeien. Misschien is nu het moment dat we kunnen stoppen met het creëren van nieuw leven op de manier waarop we dat nu aan het doen zijn. Nieuwe technologieën etcetera. We hebben namelijk een beschaving gecreëerd waarmee we onszelf als mens hebben veilig gesteld van roofdieren, oftewel levensbedreiging. Dus we hebben een manier gevonden om onszelf in leven te houden. Dat is vanuit evolutionair perspectief genoeg om hier als soort op aarde te blijven. Misschien moeten we dat accepteren en niet verder willen. Ons brein gebruiken voor dit soort vraagstukken in plaats van nieuwe innovaties. We hebben een brein gekregen, dus het is ook zeker de bedoeling dat we die gebruiken. De vraag is dus: waarvoor gebruiken we het? Na deze inzichten die ik tijdens mijn cacao heb gehad, denk ik dat ik weet waar ik mijn brein voor de rest van mijn leven voor ga gebruiken: het beleven en vergroten van levensenergie. Dat betekent misschien niet een baan met een ‘hoge status’ in deze beschaving, maar wel het bestuderen van psychologie om mensen te bevrijden van bepaalde stress, of het geven van yoga om mensen dichter bij hun gevoel te brengen. En het betekent ook lekker feesten omdat het lichaam de behoefte heeft om te bewegen en affectie met anderen te hebben. En het betekent naar je eigen lichaam luisteren, dus even niks doen als je moe bent en niet je telefoon erbij pakken, scrollen en op die manier de energie weer je hoofd in te sturen. Ik geloof erin dat we onze soort best kunnen redden, maar we moeten echt beseffen dat we een shift moeten maken van ons hoofd naar ons lichaam en naar waar het in de kern om draait: leven. Ik vond dat het tijd was om iets te schrijven over duurzame kleding, want daar ben ik al een tijdje mee bezig. Ik merk dat ik het steeds belangrijker vind om duurzame kleding te kopen, of simpelweg oude kleding te hergebruiken. Omdat ik voel dat ik een goede keuze wil maken voor mensenrechten en voor het klimaat. Maar tegelijkertijd merk ik dat het heel lastig is om die keuze te maken, omdat ik andere dingen ook belangrijk vind, zoals gemak en geld en uiterlijk. In deze blog wil ik die dingen langslopen om alles op een rijtje te zetten.
Het gemak van in het systeem blijven Ik merk dat ik deel uitmaak van het systeem: het drukke leven in de stad en massaconsumptie. Ik heb vrienden die ervan houden om mee te gaan met trends, fiets elke dag door straten met veel winkels, en loop tussen mensen die vaak gehaast zijn. Dat is het systeem dat we hier hebben opgebouwd: met ons ver ontwikkelde brein hebben we ideeën bedacht dat we met machines meer spullen kunnen maken, die mensen vervolgens willen hebben omdat nieuwe dingen altijd interessant zijn. Maar nieuwe dingen gaan soms wel ten koste van het bestaande, dat op zichzelf al prachtig is. Mensenrechten en het klimaat, bijvoorbeeld. En soms lijken we ook vergeten dat er in de natuur zelf ook genoeg vernieuwing te vinden is, bijvoorbeeld nieuwe planten- en diersoorten die erbij komen. Daar lijken we niet meer van te genieten, omdat ons brein gewend is aan de snellere en complexere vernieuwingen van het systeem. Wij mensen met ons systeem maken natuurlijk ook deel uit van de evolutie. Dus misschien moeten we maar gewoon accepteren dat het gaat zoals het gaat. Maar ik geloof erin dat, als we zo doorgaan, we uiteindelijk zullen uitsterven. Als mensenrechten geschonden zullen worden, zullen mensen een manier vinden om elkaar uit te roeien. En als we de aarde blijven vervuilen, zal de aarde ook een manier vinden om mensen uit te roeien. Kunnen we met die gedachte nog steeds accepteren dat het gaat zoals het gaat? En vooral, en dat is misschien wel directer voelbaar: kunnen we nog gelukkig zijn als we weten dat we anderen pijn doen? Ik geloof erin dat we nog wat langer op de aarde kunnen blijven, of, op kortere termijn, wat gelukkiger door het leven kunnen gaan. En dat is door het systeem op te geven. Oftewel: het gemak van in het systeem blijven op te geven. Gemak opgeven is geen gemakkelijke taak voor mensen, en dat is precies wat ik nu aan de lijve ondervind. Als ik behoefte heb aan nieuwe kleding, dan is de verleiding om te kiezen voor gemak groot. Als ik 10 minuten fiets, ben ik bij veel verschillende winkels waar ik de nieuwste trends kan vinden. Het alternatief is verder zoeken naar merken die ik misschien nog niet ken, omdat ze nog niet in het systeem zitten. Of een tweedehands winkel bezoeken. Of mijn kleding zelf maken. Ik merk dat ik dat wel graag wil, maar dat ik in de praktijk toch nog best vast zit in het systeem. Het vereist veel wilskracht om helemaal eruit te stappen. En ik zou het dan ook heerlijk vinden als meer duurzame merken het systeem komen overnemen, zodat het niet meer alleen afhangt van het individu. Geld: als doorslaggevende factor of als middel? Naast gemak is er nog iets anders waar mensen gevoelig voor zijn, en dat is geld. Voor sommige mensen is geld de doorslaggevende factor bij de keuzes die ze maken. Voor anderen is het alleen een middel. Bij mij is dit de afgelopen tijd erg geshift: vroeger als ik zin had in een cappuccino, kon ik soms toch een zwarte koffie kopen omdat dat goedkoper was. Nu, als ik zin heb in een duur broodje, koop ik dat dure broodje omdat ik er zin in heb. Maar ik koop ook de goedkoopste havermout omdat ik die gewoon lekker vindt. Ik laat mijn keuzes dus niet meer afhangen van geld, maar van mijn behoeftes. En gek genoeg, waar ik vroeger altijd het gevoel had dat ik geld tekort kwam, heb ik dat nu nooit meer. Wat betreft kleding, ben ik best bereid om daar wat aan uit te geven. Ik heb al eerder aankopen gedaan die bij een grote keten goedkoper hadden gekund, maar die ik toch gedaan heb omdat ik wilde kiezen voor duurzaam. Maar toch zouden veel mensen dit niet doen. Mensen die mensenrechten en klimaat ook belangrijk vinden, maar geld toch nog belangrijker. Het is zonde als de duurzame keuze alleen beschikbaar is voor mensen die principes boven geld stellen, en niet voor iedereen. Maar toch is dat nog steeds de realiteit, omdat duurzame merken nog niet in het systeem zitten en daardoor duurder zijn. Oftwel: dit is iets dat we op individueel niveau kunnen veranderen (onze keuzes maken op basis van principe en minder op geld) en waar we ook hulp van kunnen gebruiken van het grotere systeem. Uiterlijk als vernieuwing Het laatste aspect dat voor mij een rol speelt in de keuze voor duurzame kleding, is uiterlijk. We hebben het al gehad over vernieuwing, en de behoefte van mensen aan vernieuwing. Bij de ene uit zich dat in hobby’s, bij de ander in nieuwe mensen leren kennen, en bij weer een ander in het veranderen van je uiterlijk. Ik heb zelf altijd al een fascinatie gehad voor uiterlijk: ik heb mijn haar in allerlei kleuren geverfd, en heb fases gehad van broeken tot jurkjes. Voor mij is uiterlijk een manier om mezelf uit te drukken, een gevoel van vrijheid. Dat betekent dat ik in dat opzicht een behoefte heb aan vernieuwing, want ik voel me nu eenmaal niet elke dag hetzelfde. Helaas gaan nieuwe kleding en duurzaamheid niet zo goed samen. Het blijft het meest duurzaam om je bestaande kleding helemaal af te dragen. Maar gezien de natuurlijke behoefte die we hebben aan vernieuwing, is het niet heel gek dat we iets nieuws kopen. We moeten onszelf dan ook niet te hard straffen als we dat doen, want het betekent niet dat we het klimaat of mensenrechten niet meer belangrijk vinden. Het betekent alleen dat we vernieuwing op dat moment belangrijker vonden. Maar het zou natuurlijk fijn zijn als er een manier was om aan vernieuwing te doen zonder het klimaat en mensenrechten te schenden. Ik denk dat we hierbij veel kunnen hebben aan onze eigen creativiteit, en aan tweedehandswinkels. Op die manier kunnen we blijven vernieuwen, zonder dat er een nieuw product hoeft te worden gemaakt. En nu? Al met al kunnen we wel stellen dat het niet makkelijk is om te verduurzamen, maar wel goed. Ik denk dat we die gedachte moeten vasthouden, en vooral onder de aandacht moeten blijven brengen. We doen wel meer dingen die niet makkelijk zijn, zoals onszelf naar een burn-out toewerken of een marathon rennen. We zijn tot veel meer in staat dan we soms denken, en met een beetje compassie wordt alles beter en uiteindelijk ook makkelijker. Even een korte blog over een specifiek onderwerp. Ik ben net weer bij een cacaoceremonie geweest voor de derde keer, en het was weer prachtig. Dat zijn momenten waarop je in een andere dimensie bent, waarin de wereld nog hetzelfde is maar toch iets anders. Met meer liefde. Een dimensie waarin je beseft dat we uit liefde bestaan en meer liefde zouden moeten verspreiden. En dat is hoe ik op het pad raak van het hart. Onder andere door deze cacao ceremonies. Ook door bepaalde Instagram accounts die ik volg, en door mensen die op mijn pad komen. Ik besef steeds meer dat ik het pad mag kiezen van mijn hart in plaats van mijn hoofd. En daarmee ook werk dat komt vanuit je hart en niet vanuit je hoofd.
Dat kan best lastig zijn in de maatschappij waarin we gewend zijn om in ons hoofd te leven. Eigenlijk gebruiken we ons hart vaak een klein gedeelte van de tijd: als we verliefd zijn, als er een baby geboren wordt, als we een puppy zien, dat soort momenten. Je kent ze wel. Maar voel je ook je hart als je aan het werk bent? Dan bedoel ik niet dat je je altijd gelukkig voelt, maar een gevoel van compassie. Voor jezelf, voor anderen, voor de natuur, voor wat dan ook. Er zijn veel banen waarin je wel je hart kan gebruiken, maar waarin je het eigenlijk niet doet. We doen dingen omdat we hebben geleerd dat ze op een bepaalde manier moeten of gaan, en vergeten eigenlijk te voelen wat voor impact dit heeft op onszelf, de mensen om ons heen, de planeet waarop we leven. Ik heb ervaren dat het heel mooi is als je meer vanuit je hart gaat leven, en dat het dingen hier ook mooier of beter maakt. Er is echt een verschil tussen dingen die zijn gemaakt vanuit een hoofd en dingen die zijn gemaakt vanuit iemands hart. Ik wil niet zeggen dat het ene goed is en het ander slecht, maar we zijn toch uiteindelijk allemaal op zoek naar geluk? Ik geloof er niet in dat geluk betekent constant blij zijn, maar wel dat je het gevoel hebt dat alles er mag zijn. En die acceptatie, die compassie zit denk ik in het hart. Dingen maken uit je hart is toch een voorrecht, en ik denk dat het heel mooi is om in een beweging te zitten waarbij dit wordt gedaan. Dat het normaler wordt, want dat heeft de wereld nodig. Om te overleven, en om gelukkiger te zijn. Vooral dat laatste, want de wereld overleeft toch wel zonder ons mensen. Maar het is toch ook fijn als wij ook hier mogen blijven, want het is hier toch best leuk het meeste van de tijd. Zonder meteen heel zwaar te worden over dit onderwerp, ik geloof er dus in dat we als mensen de taak hebben om meer uit ons hoofd te komen en meer in ons hart te komen. Ik hoop dat ik in mijn pad een manier vind om dat te bevorderen en in de tussentijd blijf ik gewoon mijn best doen. Even een random blogje. Over doen wat je gelukkig maakt. Ik heb vanmorgen een ‘ecstatic rave’ gehad, daar was ik heen met Maud van mijn yoga teacher training. Ik was al naar een eerdere versie hiervan geweest met Nina, m’n huisgenootje. Dat was superleuk, alleen de bas deed het niet dus het was een kleine flop. Dit keer deed de bas het wel en het was echt top.
Het was dus ecstatic dance, maar dan wat meer techno zodat het wat meer een ‘rave’ werd. Ik besefte dat het echt mooi is als je een plek hebt waar je kunt doen wat je wilt. Dat je dingen doet in je leven waar je gelukkig van wordt. En niet denkt dat het leven iets is waar je doorheen moet komen, moet doen wat er van je verwacht wordt of wat anderen doen. Natuurlijk leef je hier niet alleen dus ga je soms mee met de flow van het leven, ook met anderen. Maar het gaat om dat je over het algemeen dingen doet waar je blij van wordt. En ecstatic dance is iets dat ik eerst natuurlijk spannend vond, maar wat uiteindelijk echt top is. Net zoals andere ‘spirituele’ dingen zoals cacaoceremonies en zelfs yogalessen. Voor alles is de eerste keer spannend. Maar als je uiteindelijk geïnspireerd wordt door iets en je aandacht erheen blijft gaan, dan uiteindelijk komt het er wel van. Ik weet nog dat ik bij de eerste yogales in Amsterdam dacht, dit is geweldig, maar ik had ook nog allerlei beperkende gedachten over mijn lichaam en dat soort dingen. Uiteindelijk, een jaar later, heb ik een yoga teacher training gedaan en geef ik elke week twee lessen haha. Dus ja, doen wat je gelukkig maakt is belangrijk. Soms is het misschien moeilijk om te vinden, maar uiteindelijk vindt iedereen wel iets. Soms moet je gewoon even een momentje nemen om te voelen waar je behoefte aan hebt. Uit de ‘rat race’ en doen waar je zin in hebt. Misschien een frietje halen, misschien een nummer luisteren, misschien iemand appen. Die kleine stappen zijn al best belangrijk. Uiteindelijk wordt dat dan een gewoonte om goed te kunnen voelen wat je nodig hebt. Ik ben heel blij dat ik heb gevonden wat voor dingen me gelukkig maken en dat dat gebeurt in mijn leven. En ik hoop dat steeds meer mensen dat zullen hebben. Even een korte blog ook vandaag weer. Want ik heb nu ook weer wat meegemaakt, wat ik niet kan delen aangezien mijn huisgenoten een week in New York zitten, dus dan komt het maar in een blog te staan. Ik heb nu sowieso meer tijd alleen, dus meer tijd om tot mezelf te komen. En dan komen er dingen op die heel puur zijn.
Ik had net eten gekookt en besloot in een zonnig hoekje in het huis te zitten. Ik merkte dat ik mijn telefoon erbij wilde pakken, maar ineens bedacht ik me dat ik eens zonder telefoon zou proberen te eten. Tijdens de yoga teacher training deden we dat eigenlijk ook altijd, vooral ‘s ochtends het ontbijt, want toen was het stiltetijd en raadden ze ook aan om je telefoon te laten liggen. Toen ik net terug was van de training, bleef ik dat ook nog een tijdje altijd doen. Eten zonder telefoon. En vaak wel met andere mensen, dus dan heb je ook ‘afleiding’ tijdens het eten. Maar het idee was dat je met je gehele aandacht bij het eten was en echt kon voelen hoe het proefte, hoe het in je lichaam verteerd werd, etcetera. Heel mooi, want ineens ga je echt proeven, en ook je spijsvertering wordt beter omdat je lichaam het eten beter verwerkt. Net heb ik dat dus weer even hier thuis gedaan, en ik ben nu weer overgehaald om dit vaker te doen. Ineens besefte ik hoe vaak we überhaupt onze telefoon erbij pakken in deze maatschappij: om even wat op te zoeken, om even iemand te appen, om de weg te vinden in onze eigen stad, etcetera. Terwijl eigenlijk alles dat we hebben hier en nu is. We denken vaak wel allerlei invloed te kunnen uitoefenen op dingen in de toekomst, het verleden, op een andere plek, etcetera. Maar uiteindelijk weten we alleen zeker dat wij hier nu zijn, en daar mogen we best wat meer moed voor hebben om dat onder ogen te komen. Niet de hele tijd afleiding zoeken in andere dingen. In deze westerse wereld willen we zo veel, en dat klinkt ook heel logisch in deze maatschappij die we gevormd hebben met allerlei leuke dingen en interessante dingen en dingen die we moeten regelen volgens ons. Maar er is ook een andere manier, en dat is door dankbaarheid te hebben voor wat je al hebt. En als je dat hebt, dan hoef je niet iets anders meer. Dan voelen we ineens een tevredenheid voor wat er is, en dan kun je geluk uit dingen halen in plaats van het na te streven. Ik merk dat ik echt geconditioneerd ben in deze wereld van snel en veel en oordelen. Dat het voor mij ook lastig is om deze blog te schrijven, omdat ik dan wil dat het anders moet of dat het beter kan, etcetera. Maar ik heb steeds vaker momentjes dat ik kan beseffen: het is goed zoals het is. En die momenten wil ik vaker gaan krijgen, dus dit soort dingen, eten met volle aandacht, zijn daar goeie manieren voor. Die dingen kun je meer toepassen in je leven, en een bewuster leven gaan leiden. Ik geloof er ook in dat er veel mensen zijn die zo’n leven willen leiden, in yogastudio’s kom je ze bijvoorbeeld tegen. En ik geloof er ook in dat zulke mensen op je pad komen als dat zo moet, en als je er echt klaar voor bent. Want als je zelf nog in een staat van angst leeft, dan kun je je ook niet helemaal openstellen voor liefde. En de mensen die al liefde uitstralen, komen dus op je pad als je dat zelf ook voelt. En tot die tijd zul je omgaan met mensen die op hetzelfde level zitten als jij. Wat ook leuk is, en logisch is. Maar ik merk dat ik ook klaar ben om bewuster te gaan leven en ook mensen te ontmoeten die dat ook willen. Tot zover mijn blog over bewust eten en telefoon gebruik en alles dat daarna kwam. Gedachtenspinsels op papier, maar wel belangrijk om deze op te schrijven om mijn bewuste leven vorm te geven, op een of andere manier. Want deze momenten maak je toch vaak eerst alleen mee, voordat je mensen ontmoet waarmee je op hetzelfde level dingen kunt delen. En tot die tijd vind ik schrijven een mooie manier, want hiermee kan ik ook jullie inspireren om misschien op dezelfde manier naar dingen te kijken en er iets uit te halen, voor je eigen leven of gewoon in het algemeen. Schrijven is dan wel een one-way manier, althans zo lijkt het vaak, maar het is wel een manier om wijsheid te delen. En die wil ik graag met jullie delen. |
Over mijIk ben Desiree, 26 jaar en woon in Amsterdam. De blogs die ik schrijf tijdens reizen, zijn vooral verhalen over wat ik mee maak. Maar ook, en juist, wanneer ik niet zoveel mee maak, komen soms de meest interessante dingen omhoog waar ik over wil schrijven. Dat doe ik in blogs waarmee ik je hopelijk kan inspireren en een nieuw perspectief op sommige dingen kan geven. Want ik geloof erin dat we niet teveel positiviteit en bewustzijn in deze wereld kunnen brengen. Archieven
November 2024
|
