|
Even een korte blog ook vandaag weer. Want ik heb nu ook weer wat meegemaakt, wat ik niet kan delen aangezien mijn huisgenoten een week in New York zitten, dus dan komt het maar in een blog te staan. Ik heb nu sowieso meer tijd alleen, dus meer tijd om tot mezelf te komen. En dan komen er dingen op die heel puur zijn.
Ik had net eten gekookt en besloot in een zonnig hoekje in het huis te zitten. Ik merkte dat ik mijn telefoon erbij wilde pakken, maar ineens bedacht ik me dat ik eens zonder telefoon zou proberen te eten. Tijdens de yoga teacher training deden we dat eigenlijk ook altijd, vooral ‘s ochtends het ontbijt, want toen was het stiltetijd en raadden ze ook aan om je telefoon te laten liggen. Toen ik net terug was van de training, bleef ik dat ook nog een tijdje altijd doen. Eten zonder telefoon. En vaak wel met andere mensen, dus dan heb je ook ‘afleiding’ tijdens het eten. Maar het idee was dat je met je gehele aandacht bij het eten was en echt kon voelen hoe het proefte, hoe het in je lichaam verteerd werd, etcetera. Heel mooi, want ineens ga je echt proeven, en ook je spijsvertering wordt beter omdat je lichaam het eten beter verwerkt. Net heb ik dat dus weer even hier thuis gedaan, en ik ben nu weer overgehaald om dit vaker te doen. Ineens besefte ik hoe vaak we überhaupt onze telefoon erbij pakken in deze maatschappij: om even wat op te zoeken, om even iemand te appen, om de weg te vinden in onze eigen stad, etcetera. Terwijl eigenlijk alles dat we hebben hier en nu is. We denken vaak wel allerlei invloed te kunnen uitoefenen op dingen in de toekomst, het verleden, op een andere plek, etcetera. Maar uiteindelijk weten we alleen zeker dat wij hier nu zijn, en daar mogen we best wat meer moed voor hebben om dat onder ogen te komen. Niet de hele tijd afleiding zoeken in andere dingen. In deze westerse wereld willen we zo veel, en dat klinkt ook heel logisch in deze maatschappij die we gevormd hebben met allerlei leuke dingen en interessante dingen en dingen die we moeten regelen volgens ons. Maar er is ook een andere manier, en dat is door dankbaarheid te hebben voor wat je al hebt. En als je dat hebt, dan hoef je niet iets anders meer. Dan voelen we ineens een tevredenheid voor wat er is, en dan kun je geluk uit dingen halen in plaats van het na te streven. Ik merk dat ik echt geconditioneerd ben in deze wereld van snel en veel en oordelen. Dat het voor mij ook lastig is om deze blog te schrijven, omdat ik dan wil dat het anders moet of dat het beter kan, etcetera. Maar ik heb steeds vaker momentjes dat ik kan beseffen: het is goed zoals het is. En die momenten wil ik vaker gaan krijgen, dus dit soort dingen, eten met volle aandacht, zijn daar goeie manieren voor. Die dingen kun je meer toepassen in je leven, en een bewuster leven gaan leiden. Ik geloof er ook in dat er veel mensen zijn die zo’n leven willen leiden, in yogastudio’s kom je ze bijvoorbeeld tegen. En ik geloof er ook in dat zulke mensen op je pad komen als dat zo moet, en als je er echt klaar voor bent. Want als je zelf nog in een staat van angst leeft, dan kun je je ook niet helemaal openstellen voor liefde. En de mensen die al liefde uitstralen, komen dus op je pad als je dat zelf ook voelt. En tot die tijd zul je omgaan met mensen die op hetzelfde level zitten als jij. Wat ook leuk is, en logisch is. Maar ik merk dat ik ook klaar ben om bewuster te gaan leven en ook mensen te ontmoeten die dat ook willen. Tot zover mijn blog over bewust eten en telefoon gebruik en alles dat daarna kwam. Gedachtenspinsels op papier, maar wel belangrijk om deze op te schrijven om mijn bewuste leven vorm te geven, op een of andere manier. Want deze momenten maak je toch vaak eerst alleen mee, voordat je mensen ontmoet waarmee je op hetzelfde level dingen kunt delen. En tot die tijd vind ik schrijven een mooie manier, want hiermee kan ik ook jullie inspireren om misschien op dezelfde manier naar dingen te kijken en er iets uit te halen, voor je eigen leven of gewoon in het algemeen. Schrijven is dan wel een one-way manier, althans zo lijkt het vaak, maar het is wel een manier om wijsheid te delen. En die wil ik graag met jullie delen.
1 Comment
Ik heb net thuis heel lang gedanst en gezongen en allerlei emoties eruit gelaten. Het begon met een muziekje opzetten, toen even gedanst op Katy Perry (Harleys in Hawaii, top nummer), en toen zat ik wel in de vibe dus ging ik nog even verder. Ik moest weer denken aan de active meditations tijdens de yoga teacher training, daar gingen we ook altijd dansen aan het begin of einde. En dat was zo fijn! Nu ook, ik kon even helemaal opgaan in de muziek en de vibe ervan. In het begin was het veel heupen en sensueel, toen was er veel met mijn armen wijd en ruimte innemen, toen was er veel stampen en springen. En toen kwam er lekker luidkeels zingen. Ik heb even mezelf lekker geuit zoals ik wilde, zonder dat het me boeide wat anderen ervan zouden kunnen vinden. Bijvoorbeeld buren, want er zitten best wel wat ramen in de woonkamer waar je vanuit de overkant door naar binnen kan kijken. Maar ik dacht, dan zien ze dit maar. Meer mensen zouden dit moeten doen haha.
Ik wilde hierover schrijven omdat ik het belangrijk vind dat we opener kunnen praten over dit soort dingen alleen doen. Dit soort oefeningen, dansen, zingen, misschien is er nog iets anders dat je wilt doen, zijn zo mooi. Ze zijn helend, omdat je even lekker jezelf kunt uiten zoals je dat echt wilt. Dat voelt helend omdat je misschien (onbewust) jezelf toch censureert. In wat je zegt, in wat je doet, in hoe je beweegt of juist niet beweegt. Zodra je een keertje beweegt vanuit wat je echt wilt, dan besef je pas hoe vaak je eigenlijk beweegt vanuit een soort automatisme of gewoon omdat je denkt dat iets zo moet. Omdat we iets hebben aangeleerd op een bepaalde manier. Wat heel logisch is, en wat ik ook niet veroordeel. Maar als je dus een keertje ervaart hoe het is om wel vanuit jezelf te bewegen, vanuit je echte wil, dan merk je dat dat toch veel fijner is. En dan begint er een lastig proces, want dan krijg je elke keer te maken met een soort dilemma bij wat je doet: is dit wel wat ik echt wil? Je krijgt dan continu je ‘hogere zelf’ waar je heel blij mee bent, die in gevecht gaat met je ego. En geloof me, dat merk ik nu zelf elke dag. Ik ben begonnen aan een spirituele ontwikkeling een paar jaar geleden, en je komt nog continu dingen tegen van je ego. Dat houdt niet zomaar op, dat lijkt soms alleen maar meer te worden. Soms heb ik dagen dat ik me afvraag of mijn leven niet makkelijker was als ik niet me verdiept zou hebben in spiritualiteit. Maar het geeft me zoveel diepgang, zoveel geluk, en zoveel interessante dingen die ik ook niet had willen missen. Een leven waarin je elke dag leeft met je beperkingen, of een leven waarin je je openstelt voor die beperkingen en ze kunt aangaan om ze om te vormen, om uiteindelijk meer vrijheid te ervaren en meer leuke dingen te doen? Dan heb ik toch liever dat laatste. Tot slot zou ik zeggen: als je een keer de kans hebt, ga dansen of zingen zoals je dat wilt. En geniet van dat te doen. Dan hoor ik graag hoe je het hebt ervaren. Tot snel. Goedemiddag. Ik had weer eens schrijfdrang, dus hier weer een blog. Dit keer vanuit het thuisland Nederland!
Deze blog gaat kort en krachtig worden. Want ik heb besloten om korte blogs te maken die makkelijk te lezen zijn tussen wat je dan ook aan het doen bent door. Het is momenteel zondag, eerste pinksterdag. Ik zit thuis, en heb een ongelooflijk antisociaal weekend. Dat klinkt misschien zielig, maar ik heb er helemaal zelf voor gekozen. En ik sta er nog steeds wel achter. Even lekker tot mezelf komen, daar ben ik soms gewoon aan toe. Na een aantal dagen op kantoor en sociale afspraken ben ik altijd een ster in verdwijnen. Even niet naar feestjes maar gewoon thuis lekker eten maken, wandelen of in het park zitten. Ik kom tijdens dat soort verdwijn momenten altijd weer tot de kern. De kern van wat me blij maakt, van wat me ongelukkig maakt, van wat mijn lichaam nodig heeft. Dan sta ik altijd wat langer stil bij mijn gedachten, en neem ik wat langer de tijd om ruimte te maken voor emoties die gehoord willen worden. Vaak komt mijn ego dan in protest: ‘je mag niet zo lang in bed blijven liggen want dat is lui’, ‘alleen naar het park gaan is zielig’, etcetera. Maar uiteindelijk voelt het diep van binnen beter om die dingen wel te doen. Want als je dat aan het doen bent, even in bed blijven liggen om een bepaalde emotie te doorvoelen waar je mee wakker werd bijvoorbeeld, dan merk je opeens dat je daar ruimte aan mag geven. Dat dat er mag zijn, dat dat ook bij jou hoort. Dan voel je een vrijheid dat alles van jou er mag zijn. Dat besef dat alles er mag zijn, dat is onbetaalbaar. Dat vind ik echt het fijnste gevoel dat er is, het is bijna alsof ik dan een pilletje xtc heb genomen. Alsof de zwaarte die je jezelf soms oplegt dan even helemaal weg is. En het mooie vind ik ook dat je dat dan ook uitstraalt naar je omgeving, en dat je omgeving zich daarnaar gaat vormen. Je trekt dan aan wat je uitstraalt. En alles dat je niet meer nodig hebt, zoals twijfels en negativiteit, dat gaat dan ook langs je heen. Je wordt als het ware een magneet voor het leven dat je verlangt. Dat klinkt wel heel perfect, en natuurlijk is het niet 100% van de tijd zo perfect. Maar ik heb wel gemerkt dat, hoe meer ik luister naar mijn intuïtie en ruimte geef aan dingen die gevoeld willen worden, hoe meer mijn leven voelt als míjn leven. Ik doe de dingen die ik wil en ga met de mensen om met wie ik wil omgaan. En dat voelt fijner dan dat ik doe wat er van me verwacht wordt en dat ik me omring met mensen die dat ook doen. Het mooie van mens zijn is dat we allemaal ons eigen verhaal hebben, onze eigen patronen, onze eigen opvoeding, onze eigen valkuilen en onze eigen talenten. Die verhalen laten we soms ondersneeuwen door wat we denken dat er van ons verwacht wordt, en dan voelt het niet meer alsof we ons eigen leven leiden. Je kunt prima zo’n leven leiden, heel veel mensen doen het, maar ik vind het zoveel mooier als je echt vanuit je verhaal kunt leven. Je volledige zelf durft te zijn en je valkuilen en je talenten durft aan te gaan. Dan maak je echt ruimte voor alles van jezelf, en dat is vrijheid. Vrijheid brengt ons geluk, en dat gun ik iedereen. Daarom wilde ik dit met jullie delen, om jullie een kijkje te geven in mijn gedachtegang en hoe ik mijn leven probeer te leiden op een bewust en gelukkige manier. In de hoop om jullie hiermee te inspireren, of in ieder geval een leuk leesmomentje te geven. |
Over mijIk ben Desiree, 26 jaar en woon in Amsterdam. De blogs die ik schrijf tijdens reizen, zijn vooral verhalen over wat ik mee maak. Maar ook, en juist, wanneer ik niet zoveel mee maak, komen soms de meest interessante dingen omhoog waar ik over wil schrijven. Dat doe ik in blogs waarmee ik je hopelijk kan inspireren en een nieuw perspectief op sommige dingen kan geven. Want ik geloof erin dat we niet teveel positiviteit en bewustzijn in deze wereld kunnen brengen. Archieven
November 2024
|
